دلم براي کسي تنگ است
که آفتاب صداقت را
به ميهماني گلهاي باغ مي آورد
و گيسوان بلندش را به بادها مي داد
و دستهاي سپيدش را به آب مي بخشيد

دلم براي کسي تنگ است که چشمهاي قشنگش را
به عمق آبي درياي واژگون مي دوخت
و شعرهاي خوشي چون پرنده ها مي خواند

دلم براي کسي تنگ است که همچو کودک معصومي
دلش براي دلم مي سوخت و مهرباني را
نثار من مي کرد