در فرو بند که با من ديگر

رغبتي نيست به ديدار کسي

فکر که اين خانه چه وقت آبادان بود بازيچه ي دست هوسي / هوسي آمد و خشتي بنهاد / طعنه اي ليک به بي ساماني

ديدمش .راه از او جستم و گفت

بعد از اينت شب و اين ويراني

گفتم : آن وعهده که با لعل لبت ؟

گفت: تصوير سرابي بود آن

گفتم : آن پيکر ديوار بلند؟ گفت :اشارت ز خرابي آن بود

گفتم:آن نقطه که انگيخته دود ؟

گفت: آتش زده ي سوخته است

استخوان بندي بام و در او

مرگ را لذت اندوخته اي ست

وز پس خفتن هر گل .نرگس ..

روي مي پوشد در نقشه ي خار

در فرو بند دگر هيچکسي

نيستش با کس راي ديدار ...(نيما يوشيج )

سلام دوست عزيزم . اون شعر پائيني متلق به خودمه .

ولي من سالهاست كه خيال و آب در هاون ميكوبم

ولي هنوز شاعر نشدم . در ضمن گاهي معنا در استعاره ها و حشو مليج و مفهوم كلماتي است كه امروزه در جو و محاورات كنوني جكمفرماست ..از آنجايي كه بنده حقير بي سوادم ..