كسي كه گفت به گل نسبتي نيست روي تو را
فزود قدر و گل كاست آبروي تو را
گرم بيايي پرسي چه بردي اندر خاك
ز خاك نعره برآرم كه آرزوي تو را

اين ماه آتش سوز من از من چرا رنجيده اي؟
اي شمع شب افروز من از من چرا رنجيده اي؟
يك شب تو را مهمان كنم تا جان و دل قربان كنم
جاي تو در چشمام كنم از من چرا رنجيده اي؟
اي جان من جانان من بر من نگر سلطان من
يك شب بيا مهمان من از من چرا رنجيده اي؟
من عاشق زار توام از جان وفادار تو ام
تا زنده ام يار توام از من چرا رنجيده اي؟
من عاشق ديوانه ام اندر جهان افسانه ام
تو شمع و من پروانه ام جانم چرا رنجيده اي؟
رنجيده اي رنجيده اي از من گنه چه ديده اي
دائم گنه بخشيده اي جانم چرا رنجيده اي؟

بنگر ز عشقت چون شدم سرگشته و مجنون شدم
چون لاله دل پر خون شدم از من چرا رنجيده اي؟
گر من بميرم از غمت خونم فتد بر گردنت
فردا بگيرم دامنت جانم چرا رنجيده اي؟
جانم چرا رنجيده اي؟ عمرم چرا رنجيده اي؟