درد عشقي كشيده ام كه مپرس

زهر هجري كشيده ام كه مپرس

گشته ام در جهان و آخر كار

دلبري برگزيده ام كه مپرس

آن چنان در هواي خاك درش

مي رود آب ديد ه ام كه مپرس

بي تو در كلبه ي گدايي خويش

رنج هايي كشيد ه ام كه مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش

سخناني شنيده ام كه مپرس

سوي من لب چه مي گزي كه مگوي

لب لعلي گزيد ه ام كه مپرس

همچو حافظ غريب در ره عشق

به مقامي رسيد ه ام كه مپرس