(بند نيامدم هرگز
بعد از زني كه سرزمينم شد )

زمين تبعيديِ من بود
قابيل بودم و دستانم براي چال كردن يك قبيله فرو مي‌رفت

وقت كتابتم تو كجا بودي؟
وقتي كه در حروف مرد مي‌شدم كجا بودي؟
كه طوفان نوحِ مرا بر آب برد؟

پارو زديم من و رابعه‌هات
پارو زديم من و هاجرت
پارو زديم و موج‌ها صليب شدند

طواف دورِ دلم بزن و برگرد
گره بزن جهان مرا به تسبيحت
كه زنان اين قبيله استجابت مرا به چله نشسته‌اند

آغاز‌ نسل‌ رسولان عاشقم‌
بر صليبي به احتياجِ يهوداي تنت بلند شدم
حك كن تبار مرا روي استخوان‌هايت
بر پوست آهوان‌ شرقي‌ات بخوابانم
و عبورم بده از معابد هندوت

مزاميرم و كِل مي‌كشند كلماتم
به ضريحم دخيل ببند اشك‌هاي غريبت را
و معجزه‌ام باش به وقتِ سماعِ بر دارم
كه اين كتابت هذياني
هرگز گلوي كسي را سجده نكرده است

پيغمبر ورم كرده در صدات منم
بگو كجاي پيراهنت ظهور كنم؟