داشتم تو وبلاگای دوستام پر می زدم و با جرقه های ذهن اونها

روحمو صیقل می دادم اما بازم دلم گرفته بود، می دیدم وقتی

دوستام دلشون گرفته آسمونم با هاشون همدرده اما نمی دونم

چرا آسمون همرنگ دل من نیست آفتابی وآبیه دریغ از یه تیکه ابر

که نشونه ی بارونو بده!

همیشه فکر می کردم آسمون منو می فهمه اما افسوس، افسوس

که بارونم منو نفهمید وبا غم من آشنا نشد

و بر عکس فکر می کردم اگه واسه دریا گریه کنی با صداقتش

تو را به سرزمین رویای نیلوفران آبی میبره

اما لب دریا که گریه کردم دریا طوفانی شد مثله قلبم غرش کرد

اینبار دریا منو می فهمه

دریا !، می خوام باهات دردو دل کنم:

می خوام بگم دلم تنگ شده ،دلم داره می پوسه، صدامو میشنوی؟؟؟؟

*سلام بهونه ی قشنگ من برای زندگی*

آره بازم منم دیونه ی همیشگی

فدای مهربونیات چه میکنی با سرنوشت؟

دریای من، این چند بیتُ از تو دفتر شعرم خوندم

آره از من نبود ولی حالُ هوای منو داشت

بغض بنفشی گلو مو احاطه کرده ولبخند صورتیه لبهامو

به کویر دلتنگی سپرده

دلم برای سا یه ای تنگ است که بی تاب آرامش من بود

و حالا من او را به سا حلی سپردم که بی قرار، بر تن دریا

سایه ای از شن داشت

او رفت و با او گلهای نیلوفر به عمق فاجعه ی نیستی رهنمون شدند.

دریا جونم ،این چند خط ُ ادبی نوشتم ولی هر چی بود حرف دل بود

که از گوشه ی ذهنم به پای درد ودلم ریخته شد

سلامه منو به خدا برسون بگو دوسش دارم

*دلم واسش تنگ شده جونم*

*می خوام ببینمش نمی تونم*

با اینکه دیوارای سنگیه بین ما فقط قلبه منه ولی باز من .....

هق هق گریه های من را به او بسپار تا او شفای دردم باشد چرا که او

خدای عاشقانی است که عاشق اویند