میعادگاه عشق درون کعبه ی دلم سکوت، تجلیگاهی از عشق دارد و نگاهم به سوی نیایشی است که با وسعت ِ عشق در دستان زائران ِ سپید پوش خانه ی معبود به سوی عرش ره سپار میشود. اینک لباس بهشتی ، نام جاودانه به نام احرام دارد ودر صحرای عرفات نگاهها مملو از گلهای نیلوفری است که در برکه ی چشمان پر فروغ مسلمین روئیده است اینک حجرالسود زیباتر شده است وحِجرِ اسماعیل آغوش خود را برای نمازگزاران میگشاید. نور پشت مقام ابراهیم غوغا می کند. چه حضور زیبایی! زمین وآسمان، گیاه وحیوان وجمود همه فریاد هستی سرداده اند و سکوتها را از بند رسته به فریاد می رسانند تا تنها باز گو کنند لَبیک ، اللهم لَبیک .... تا معشوق پاسخ دهد: بنده ام بگو آنچه را که در دل داری، بگو انچه را که برای هیچ بشری نمی توانی بازگو کنی بنده ام تو را بخشیدم اینک با من ، با معبودت سخن از عشق بگو درگه راز همین جاست ... آه ای کعبه ی دل تو را چند بار طواف گویم که درهرطواف چنان مست زیباییت مشوم که ادوار ِ طوافم به بی نهایت می رسد ای مکه ی عشق چند بار در سرزمین صفا ومروه سراب عشق را بچینم که از حضورِ عاشقانه ات سیراب گردم؟؟؟ عرفه آمد و با او آسمان عرش ِ طلائی ِ خود را به سوی مسلمین
پس بیائید با هم قدم به میعادگاه ِ عشق گذاریم
التماس دعا
سکوت عشق از کوی وفای یار
